Saraban

Lieve allemaal,

Hierbij even een bericht vanuit Suriname. Allereerst willen we even iets melden over ons onderzoek. Het is alweer enige tijd geleden dat we een bericht geplaatst hebben, maar met ons onderzoek loopt het voorspoedig. We hebben nog meer bezoeken gedaan bij verschillende stichtingen die van toepassing zijn op ons onderzoek en we zijn inmiddels begonnen met de uitwerking van de eerste deelvragen. We werken veel thuis, maar we hebben een schema, waardoor we niet achter raken op schema. Mochten er verder ontwikkelingen zijn, dan plaatsen we deze op de site. Voor nu, geen zorgen over de bezigheden hier! Het gaat hier prima!

Daarbij zijn we dit weekend op trip geweest naar Saraban en dat betekende dus, het binnenland in! We hebben het ontzettend leuk gehad en hieronder volgt een verslag van het weekend. Veel lees plezier en we hopen snel foto’s te kunnen toevoegen, zodat jullie een beeld krijgen van hoe het er uit ziet.

Saraban, zaterdag 1 maart en zondag 2 maart 2008

Zaterdag
Rond 8 uur ’s ochtends zijn we per taxi vertrokken richting Franchepanastraat in Zuid-Paramaribo. Hier kwamen we een half uurtje later aan. Allereerst kennis gemaakt met Marjolein. Zij zit nu voor de tweede keer in Suriname en verblijft in het guest house van Dean en Iris. Vorig jaar heeft ze hier haar jaarstage gedaan en nu is ze dus terug. Niet veel later kwamen Dean en Iris aan. Zij zijn degenen van wie Saraban is. Saraban is een soort van toeristenoord, maar dan lekker primitief en je hebt er veel privacy, want het gebied in 250 hectare groot. Daarna kwamen de jongens aan van Beekhuizen. Robert, Simon en Kevin. Op Kevin na studeert of heeft iedereen MWD gestudeerd, dus het werd een mooi sociaal tripje! Nog even kennis gemaakt met onze kok Marlio en daarna zijn we gaan ontbijten. Na even een sigaretje gerookt te hebben, stonden we op het punt te gaan vertrekken. Dean kwam met de vraag of we wilden zien hoe hij zijn grote wurgslag, Roomboter, ging voeren. In eerste instantie was niet duidelijk wat hij dan ging doen, maar al snel kwamen we erachter dat er een levend konijn gevoerd werd aan de grote slang. Iedereen wilde dit wel even zien, dus wij met zijn allen naar het hok van de slang. Dean haalde de slang uit zijn hok en op een gegeven moment lag dat grote beest dus middenin het kantoortje. Het konijn werd erbij gegooid en binnen vijf seconden had de slang hem te pakken en begon het beestje te wurgen. Je moet er wel tegen kunnen, want de marteling duurt vrij lang. Uiteindelijk hebben we niet gezien hoe de slang het konijn opeet, want op een gegeven moment was de slang afgeleid door de zes hoofden die er boven hem hingen en werd het te gevaarlijk om te blijven.
Na ongeveerd een half uurtje zijn we dan daadwerkelijk vertrokken. Inmiddels was het al rond tien uur en het zou een uurtje of drie rijden zijn. Via Lelydorp zijn we richting Zanderij gereden. Dit is eerst in zuidelijke richting. Op Zanderij is ook het vliegveld van Suriname. Zowel in Leleydorp als op Zanderij zijn we gestopt. Hierdoor raakten we wat achter op schema, maar we hebben wel weer veel gezien onder weg. Het was eigenlijk wel lekker om overal even te stoppen. Daarbij hebben we nog even flensjes gegeten in een aftands klein restaurantje langs de weg. Ook hebben we een typisch Surinaams drankje gedronken, maar echt in goede aarde viel dit niet. Na Zanderij, waar we op het laatste moment nog even sigaretten moesten halen, hield de verharde weg op en gingen we de bauxietweg op. Dit is zo’n gigantisch slechte weg. We hadden ontzettend veel geluk, want we gingen met een truck en met een pick-uptruck. We hadden ’s ochtends al een auto indeling gemaakt, wat er op neer kwam dat de meiden, waaronder dus ook Iris, in de pick-uptruck zouden rijden en de jongens in de truck. We waren er blij mee, want het zat echt super relaxed. Aangezien de rit wel even zou duren, was waren we blij dat we gewoon achterin kon zitten, met airco. Al met al hebben we ongeveer twee uur over die slechte bauxietwegen heen gehobbeld, met gaten in het wegdek waar je naar van wordt. Het leek wel een jeepsafari, maar het was dan ook weer gaaf om meegemaakt te hebben. Althans op de heenweg. Uiteindelijk was het rond een uurtje of twee dat we op de plaats van bestemming aankwamen. Het was super gaaf. We kwamen aan bij het kamp pororoe. Dit is echt een primitief kamp. Er staat in het midden van een grasveld een grote pinahut met daarbij twee gebouwtjes die dienen als toilet en douche. Het zag er echt super gaaf uit. Daarbij moesten we even slikken, omdat het zo ver verwijderd is van de bewoonde wereld en daarbij heb je geen enkel bereik je met telefoon, maar goed daar hebben we verder maar niet meer echt over nagedacht. We dachten: we zijn met mensen van wie dit ressort is, er kan ons weinig gebeuren. Dat bleek ook, want we hebben echt een super weekend gehad. Nadat we geïnstalleerd waren, ging onze kok (we schamen ons eigenlijk wel heel erg, aangezien we in een derdewereldland het binnenland ingaan en wat nemen we mee? een kok..) het eten bereiden. De beste man is in die twee dagen alleen zondags even mee geweest het bos in, maar heeft voor de rest alleen maar gekookt. We gingen dus rond een uurtje of drie nasi eten. Super lekker, maar wel veel. Daarbij dachten we dat we geen eten meer zouden krijgen. Nou verkeerd gedacht. De jongens en Marloes gingen even de bush in. De rest had niet echt veel zin in vissen en daarbij scheen de zon en de kreek waaraan het kamp ligt zag er goed uit, dus daar hebben we lekker even gezwommen en in de zon gelegen. Nadat Loes en de jongens terug kwamen, zonder enige vis gevangen te hebben, maar wel weer een ervaring rijker, ging Marlio opnieuw koken. We hebben hier echt nog niet zoveel gegeten als in dit weekend. Opnieuw had hij de hele tijd staan koken. Hij had kip gemaakt op de bbq en daarbij had hij salades gemaakt, groentes bereid. Super lekker, maar betekende dus wel dat het als een blok op onze maag gevallen was. Maakte uiteindelijk niet zoveel uit, want later nog gaan zwemmen met Marjolein en Iris in de kreek. Heerlijk afgekoeld en toen werd het dus ook echt fris. We hebben ons toen lekker warm aangekleed met een vest en een lange broek. Dat was best wel vreemd, want dat hadden we hier nog niet eerder aangehad. Na nog even nagepraat te hebben, gingen Dean en Iris naar hun huis op het ressort. We waren dus nu alleen, maar Marlio bleef gelukkig nog wel. We hebben trouwens een sterrenhemel gezien waar je naar van wordt. Zo mooi..echt super! We lagen op de bak van de truck en het was echt gigantisch mooi. Zoveel sterren en de lucht was super helder. Er waren zelfs een paar vallende sterren zichtbaar. Rond een uurtje of één zijn we gaan slapen. Zoveel indrukken dat niemand echt meer de puf had om door te gaan. Iedereen lag dus op tijd in bed. Het werd uiteindelijk wel wat later voordat iedereen sliep, want niet iedereen was content met zijn slaapplek. De jongens hadden allemaal een hangmatplek en wij, de meiden, hadden gekozen voor een matras. Wij lagen heerlijk geïnstalleerd (visualiseer: middenin een groot bos, in een hut op een matras, hangmat over het matras, klamboe over ons heen en daarin lagen we met dikke kleren en een deken) in ons nieuw gecreëerde stulpje. Uiteindelijk begon ik net de slaap te vatten, maakt Loes me wakker met de mededeling dat er een slang in haar klamboe zit. Dus ik schrik, pak mijn zaklamp en schijn bij. Wat blijkt nou, ze heeft het hele verhaal gedroomd of iets in die richting. Het was wel een giller, want zelfs de jongens zaten rechtop in hun hangmat!

Zondag
Een paar uur later begon de nieuwe dag alweer. We hebben redelijk goed geslapen. Marjolein was in een coma geraakt, binnen vijf minuten nadat ze haar bed had geraakt en die was dus als eerste weer fit opgestaan. De jongens hadden een mindere nacht gehad. Die sliepen dus ook in een hangmat. Kevin had last van een hernia. Robert is halverwege de nacht verhuist naar het matras dat naast ons lag, dus die zagen we daar wakker worden. Totaal gebroken. Dan hebben we Simon nog en die was lichtelijk onderkoeld. Het koelt echt super af en hij had geen deken meegenomen, dus die had het echt super koud gehad. Simon is trouwens een verhaal apart. Hij is een Duitser, maar hij studeert aan de Hanzehogeschool in Groningen. Hij heeft een heel grappig Duits accent in zijn Nederlands. Daarbij zucht en kreunt hij bij alles wat hij doet. Waar we dus iedere keer weer van in een deuk lagen. Maar goed..hij kwam dus uit bed en het eerste wat hij ging doen was zwemmen in de kreek, maar dat water stroomt en is dus ook ijskoud. Nou toen kwam hij eruit en het puf en kreun scenario kon beginnen. Hij heeft de godganse dag geklaagd. Marlio had inmiddels alweer een warme maaltijd (als ontbijt) klaar gemaakt, dus daar gingen we dan maar weer aan beginnen. Op een gegeven moment waren we zo klaar met het eten, maar goed het was ook wel erg lekker. Daarna nog in de kreek wezen douchen! Echt warm was het nog niet, maar je wordt er wel lekker wakker door. Super raar om je in een kreek te gaan douchen of iets wat er op lijkt, maar het was wel een super ervaring. Na even heerlijk gebadderd te hebben, zijn we gaan opdrogen in de zon. De zon scheen nog lekker, dus we hebben met de meiden besloten om lekker bij de hut te blijven, terwijl de jongens nog weer graag de bush in wilde gaan. We hebben vier bedjes in de zon gezet, drinken gepakt, ons met kokosolie ingesmeerd en zijn heerlijk gaan bakken. Dat in een super rustige omgeving waar je heerlijk kan relaxen. Niemand stoort je, het is ook enorm van de buitenwereld afgesloten, maar het is er echt super om tot rust te komen. Na een paar uurtjes kwamen de jongens weer terug. Marlio had inmiddels soep bereid: cassavesoep met rijst. Ze doen hier verdorie overal cassave in, maar dat is nog niet het ergste. Het ergste is echt dat ze hier zoveel warm eten. We werden er op een gegeven moment echt een beetje naar van, want al dat warme eten kwam ons op een gegeven moment de neus uit. Na het eten ging eigenlijk iedereen even liggen. Iedereen lag bijna nog in coma en het was dan ook zo weer vier uur in de middag. Op een gegeven moment was iedereen weer wakker en zijn we zo langzamerhand begonnen met opruimen. Rond een uurtje of half vijf zouden we gaan beginnen aan de terug reis. Uiteindelijk werd dit dik anderhalf uur later, want allereerst moesten alle ruggen nog even gekraakt worden en Dean kwam aan met een pistool. De jongens hadden de dag ervoor al geschoten in de bush, maar Kim dus nog niet. Ik vond het wel erg gaaf om even een keertje te schieten, dus Dean mij uitleggen wat ik moest doen. Daarna moest ik er toch echt aan. Dean gaf mij twee kogels om deze in mijn oren te doen, vanwege de knal. Daarna legde hij mij nog een keer uit hoe ik moest staan en wat ik moest doen. Toen heb ik geschoten. Mijn richtpunt was een ton die verder op het grasveld stond. Ik heb erg mijn best gedaan, maar waar de kogel uiteindelijk beland is, is me nog steeds een raadsel. Door de terugslag schoot ik omhoog, in plaats van richting de ton. Beetje jammer, maar als trofee heb ik de huls dus meegekregen. Wel raar om dat zo maar te doen. In Nederland heb je daar een vergunning voor nodig en hier heeft iedereen een groot hakmes en een pistool in zijn auto liggen. Vreemd, maar het is hier gewoon de normaalste zaak van de wereld. Ach ja, het is weer eens iets anders dan een boek lezen! Tjaa..en daarna was het toch echt tijd om te vertrekken richting bewoonde wereld. Pff, nou dat was nog een hele klus. Dean is namelijk dierengek, dus alles wat hij tegen komt dat moet bekeken worden en het liefst vijftig keer op de foto gezet worden. Allereerst had hij dus een schorpioen gevangen, die hartstikke giftig zijn, maar goed. Daarna had hij een soort van sprinkhaan die super gaaf was, maar het nut van dertig foto’s maken van zo’n beest zagen wij niet helemaal. Goed als hij het leuk vind. Daarbij gingen we andere kampen nog even bekijken en als laatste gingen we nog langs bij het beheerderechtpaar wat op het terrein woont. Zij hebben ooit een aapje gevangen en het dier woont dus nu bij deze mensen, aangezien het niet meer terug durft naar zijn groep. Het was echt super schattig, maar wel vreemd dat zo’n dier bij mensen woont. We hebben hem nog even vast gehouden (lees: het dier rent over je heen). Echt te lief. Vet grappig hoe zo’n beestje er van heel dichtbij uit ziet. Het is toch anders dan in de dierentuin. Na het bezoek kon eindelijk de terugweg beginnen. Het was inmiddels kwart over zes en het park waren we nog niet afgekomen. We waren net aan het rijden, toen Dean stopte. Er stak een mierenkolonie over. Pff..wat die jongen allemaal niet ziet als hij aan het rijden is! Dus Iris ook stoppen, maar gelukkig gingen we al snel weer rijden. De terugweg hadden we meer last van alle hobbels en bobbels in de weg. Er leek er geen eind te komen aan de slechte bauxietweg. Het duurde echt tot een uurtje of negen voordat we eindelijk weer op een geasfalteerde weg kwamen. We waren wel een beetje gaar, maar eigenlijk ook wel weer fit. We hebben in de auto nog een hele tijd doorgekletst. Het was super gaaf en we hebben een ontzettend gaaf en leuk weekend gehad, die zeker voor herhaling vatbaar is.

Groeten aan alle lieve mensen thuis!

Veel liefs,

Marloes en Kim