Galibi

Afgelopen weekend was het weer tijd voor een trip. Nadat we al veel te lang (lees: nog geen twee weken geleden) niet meer weg geweest waren, was dit weekend de trip naar Galibi aan de beurt. Galibi is de plek waar je zeeschildpadden kunt tegenkomen.

Zaterdag zijn we rond half acht opgehaald met de taxi. Het was een kleine reünie van de Blanche Marie trip, dus de meiden kwamen op ons halen, om vervolgens vanaf het Vat te vertrekken. Rond de klok van acht uur kwam de bus aan waarmee we richting Albina gingen. Deze busrit zou ongeveer drie uur duren en we waren alweer bang dat we lichtelijk flashbacks zouden krijgen, omdat de bussen hier niet zo heel erg comfortabel zijn. Aangezien er al een hele groep was opgehaald, allemaal verpleegkundigen en co-assistenten, was er weinig plaats meer in de bus. De achterbank was nog wel vrij, dus we besloten daar met de meiden te gaan zitten. Dit bleek achteraf niet zo’n goede keus te zijn.
Uiteindelijk duurde het nog even voordat we überhaupt de stad uitwaren, omdat we onderweg eerst nog even moesten stoppen om wat eten te halen. Rond half negen gingen we dan eindelijk de brug over richting Commewijne. We zouden een uurtje gaan rijden, om vervolgens ergens te gaan stoppen en te gaan ontbijten. Al snel merkten we dat de bus alles behalve comfortabel was. De achterbank bleek los te zitten en al snel was de zitting volledig losgeschoten. Het gehobbel was echt te erg en we werden bijna door iedere hobbel in de weg tegen het plafond aan gelanceerd. Aangezien Kim niet in allerbeste vorm verkeerde (lees: griepje onder de leden), daalde het humeur tot onder nul. Haha..maar niet getreurd, want na onze eerste stop, wat eten en een sigaretje ging het alweer wat beter. Loes zat nog steeds trouw achterin, maar na ongeveer twee uur rijden heeft Kim het voor gezien gehouden. Vervolgens werden de hobbels alleen maar erger. Dit had tot gevolg dat iedereen op de achterbank letterlijk met hun hoofd tegen het dak aan werden gelanceerd.
Pff..nou goed, ongeveer drie uur later kwamen we dan aan in Albina. Dit is in oostelijk Suriname. Vanuit hier zijn we per korjaal vertrokken richting Galibi. Dit is dicht in de buurt van Frans-Guyana. We zijn nu helemaal in het westen geweest en afgelopen weekend dus heel erg oostelijk. Na alles in de boot geladen te hebben, allemaal een zwemvest om te hebben gedaan en nog even foto’s te hebben gemaakt, zijn we vertrokken voor een uur durende boottocht richting Galibi. Het was één groot waterballet in de boot, dus helemaal droog zijn we niet overgekomen, maar met de temperaturen van afgelopen weekend was dat helemaal niet erg.
Rond de klok van drie uur kwamen we aan op Galibi. Galibi is opgedeeld in twee kerngebieden: Langamankondre en Christiaankondre. Wij verbleven in het laatste kerngebied. We hadden een pinahut tot onze beschikking en een lodge met bedden erin. Wij hadden gelukkig een bed tot onze beschikking.
’s Middags hebben we een wandeling gemaakt door het dorpje en zijn we naar de Galibi zoo geweest. Dit is echt een giller in Nederlandse ogen, maar wel een super leuke ervaring. Zo hebben we echte apen gezien, een kaaiman, een luiaard vastgehouden en een slang om onze nek gehad. Het was echt leuk om in de nogal primitieve dierentuin een kijkje te nemen. We hebben ons er een hele tijd vermaakt en toen iedereen was uitgekeken was het tijd om terug te gaan.
Na even te hebben gezeten, was het al zo weer aan de late kant en rond een uurtje of acht, half negen zijn we richting de zeeschildpadden gegaan. Opnieuw met zijn allen de korjaal in en richting het strand aan zee. Het was pikdonker en er mocht maar weinig licht aan, omdat het beschermde dieren zijn en ze blind kunnen worden van teveel licht. Het is erg raar om bij een enorm gevaarte te staan. Het zijn ontzettend grote beesten. Ze maken een plek waar ze eitjes kunnen leggen. Dit kun je als je geluk hebt ook zien, maar dat hebben wij niet gezien. Eigenlijk vonden wij dat ook niet erg, omdat het best wel raar is om naast zo’n beest te staan, terwijl zij bezig is om een nest te maken voor haar eitjes. Daarbij is het sowieso een raar idee om zo dicht bij zulke reusachtige beesten te staan. Na een paar uurtjes zijn we terug gegaan. Een ervaring rijker, een bijzondere maar ook rare ervaring.
Bij terugkomst, rond een uurtje of twaalf, trok Kim het nog erg slecht. De griep had toch behoorlijk de kop op gestoken en na nog even gezeten te hebben, zijn we naar bed gegaan. De volgende ochtend was het weer vroeg dag. Om acht uur was het ontbijt en na het ontbijt stond een bezoek aan de plaatselijke vrouwenbeweging op het programma. Aangezien Kim lichtelijk overstuur was van het feit dat ze wel graag mee wilde, maar het allemaal even niet trok, hebben we even samen gehuild. Inmiddels was onze lodge volgelopen met mensen en iedereen moest erg lachen, want het zag er blijkbaar erg komisch uit. Uiteindelijk is Kim achtergebleven met de gids en is de rest van de groep de wandeling plus het bezoek aan de vrouwenbeweging gaan maken. Na enig paracetamolletje was Kim er weer bovenop, nou ja..zo goed als.
Na de wandeling zijn we gaan zwemmen. We zijn heerlijk het water in gegaan en hebben liggen bakken op het strand. Het strand is er erg mooi en er is wit zand, wat nogal sporadisch is hier in Suriname. Na het zwemmen was het tijd voor de lunch. Na de lunch was het alweer tijd om in te pakken en richting de boot te gaan.
In principe zouden we rond vijf uur terug zijn in de stad, maar was natuurlijk een Surinaamse schatting. Dat hebben we dan ook niet gered. Uiteindelijk was het al rond een uurtje of drie voordat we in de boot zaten en iets later dan vier uur waren we klaar om met de bus richting stad te vertrekken.
Inmiddels mocht niemand meer plaats nemen op de achterbank en dat was maar goed ook, want gedurende de reis is dus de hele bank eruit geklapt, wat wel weer een hilarisch moment opleverde. Ongeveer drie uurtjes later kwamen we dan eindelijk weer terug in de stad. Vanuit Commewijne weer de brug over richting Paramaribo. Dit geeft een ontzettend mooi beeld: de hele stad verlicht en dan zie je pas hoe uitgestrekt de stad nog is.
Wederom een geslaagde trip. Mooi en zeker de moeite waard! Met daaraan de toevoeging: gelukkig hebben we de foto’s nog..

Voor nu opnieuw een hele dikke knuffel voor iedereen.

Veel liefs,

Marloes en Kim

Ps. Voor geïnteresseerden: met onze onderzoeksscriptie gaat het voorspoedig. Na even een soort van stagnatie te hebben gehad, hebben we inmiddels de draad weer opgepakt. Dat gaat allemaal goed. Nadat we veel informatie verzameld hebben in de eerste weken, zijn we nu volop bezig met de uitwerking. Dit heeft ervoor gezorgd dat we al hoofdstukken af hebben en bezig zijn met de uitwerking van hoofdstukken waar nog wat informatie van mist. Mocht iemand nog op een andere manier geïnteresseerd zijn in ons onderzoek, mail ons dan even!
In het begin was alles nieuw en deden we heel veel nieuwe indrukken op. Zo ook wat ons onderzoek betreft. Nu doen we minder onderzoek, maar werken we meer aan de uitwerking. Hierdoor wat minder over ons onderzoek op de site, maar des al niet te min zijn we echt wel bezig!