De eerste werkweek!

Hallo lieve allemaal,

We zijn maandag begonnen bij de instelling. We hebben maandag een weekschema gemaakt met onze begeleidster Eline. We weten namelijk nog niet zo goed waar we moeten beginnen, dus Eline laat ons de verschillende opvanghuizen zien en maakt afspraken met andere instellingen in Paramaribo om ons daarmee kennis te laten maken.
Maandag hebben we tevens een rondleiding gehad door het hoofdgebouw. In dit gebouw bevinden zich de kantoren en een kerk. Tevens slapen hier de mannen, die uitbehandeld zijn en nog geen werk en andere woonruimte hebben kunnen vinden. De stichting is heel erg godsdienstig ingesteld en dan bedoelen we ook echt heel godsdienstig.

Dinsdag stond een afspraak met een directeur van een gezinsvervangend tehuis op het programma. We hebben kort een gesprek gehad met deze man, maar hij kan waarschijnlijk niks voor ons betekenen voor het opnemen van de kinderen van verslaafde vrouwen. Hij heeft een gezinsvervangend tehuis voor maximaal 10 kinderen en dit mogen uitsluitend jongens van de boscreolen zijn. Boscreolen is hier een bevolkingsgroep die voornamelijk in de binnenlanden leven. Hij heeft gekozen voor zo’n specifieke doelgroep, omdat hij anders problemen krijgt met de Surinaamse regering.
Na de afspraak hebben we bij een disciplinegroep gezeten. Eline geeft tijdens de discipline groep een stukje theorie over het drugsgebruik en past dit direct toe op de cliënten. Het is heel erg bijzonder om dit te zien, maar het is niet de Nederlandse manier van hulpverlenen. Er zat bijvoorbeeld een jongen in de groep, die nog heel veel agressie in zich heeft. Volgens Eline is dit alleen op te lossen door te communiceren. Wij zijn juist van mening dat het goed is om met deze jongens te gaan sporten, zodat ze hun agressie kunnen reguleren.
Na een lekker Surinaams broodje zijn we een vrouwelijke cliënt gaan bezoeken. Deze ligt in een ziekenhuis, omdat ze vermoeden dat ze met TBC besmet is. We hadden ons eigenlijk nergens op voorbereidt, maar we hebben vanmiddag toch echt wel onze eerste cultuurshock gehad hoor! Pff we werden met een taxi naar een longpaviljoen gereden.. In Suriname is het gebruikelijk dat de longafdeling niet bij het reguliere ziekenhuis inzit, omdat ze in Suriname heel erg bang zijn voor TBC besmetting.. Als een patiënt ook maar een beetje hoest en moeite heeft met ademhalen, wordt het al overgeplaatst naar het longpaviljoen. We kwamen bij het ziekenhuis aan en het eerste wat ons opviel, was dat alle zalen helemaal open staan. Alle ramen en deuren staan open en je kunt de patiënten echt letterlijk vanaf de straat zien liggen… echt heel erg bizar. Eline vertelde ons dat negen van de tien patiënten hier ligt voor TBC, maar negen van de tien keer helemaal niet besmet zijn. Ze worden namelijk pas onderzocht, wanneer ze in het longpaviljoen aankomen.. Wanneer ze wel besmet zijn, dragen ze een mondkapje, dus het is niet besmettelijk voor ons… Op een gegeven moment komen we aan bij het kamertje waar onze cliënt ligt. We zien een broodmagere jonge vrouw, die helemaal onder haar eigen ontlasting zit.. Volgens Eline doet de verpleging vrij weinig en durven helemaal niet patiënten aan te raken, die HIV besmet zijn.. Echt onvoorstelbaar… Wij verlaten de kamer en Eline verschoont Lucinda (de cliënt). We waren bij haar op bezoek gekomen om over haar kinderen te praten. Ze heeft er vijf, waarvan er vier bij haar schoonmoeder zijn en 1 bij haar eigen moeder. Het jongentje die bij haar moeder woont is acht en leeft nu voornamelijk op de straat. Lucinda wil het kindje opgeven bij familierechtelijke zaken (dit is bij ons de raad van de kinderbescherming). Alleen als ze dat doet is het 99 % zeker dat we het kindje kwijt zijn.. de meeste kinderen die bij hun moeder weggehaald worden, worden verkocht ter adoptie of belanden in een kindertehuis en dan is het kindje bijna gedoemd om te mislukken. Wij willen proberen om dit te voorkomen, maar Lucinda wil er met ons niet over praten, dus we verlaten al vrij snel weer het ziekenhuis. Wanneer we het ziekenhuis verlaten beseffen we ons pas echt dat we in een derde wereld land zijn en dat het echt schrikbarend is, hoe er hier met mensen om wordt gegaan…
Woensdag hebben we een bezoek gebracht aan de vrouwenopvang. De vrouwenopvang bevindt zich bij onze begeleidster thuis. Ze woont met haar man en op dit moment met 3 cliënten in een huis. Rondom het huis verbouwen ze hun eigen groeten en vruchten. Echt heel bijzonder om te zien… de twee vrouwelijke cliënten mogen nog niet onbegeleid de straat op.. Hun structuur van de dag is heel strak op elkaar aangesloten. Alles staat in teken van god, dus er wordt veel gebeden en de cliënten hebben hun eigen vaste taken in huis. Daarnaast volgen ze bijbelstudie en krijgen lessen van Eline rondom hun verslaving.
Rond elf uur zijn we met Simon (een stagiaire van de Hanze Hogeschool Groningen) naar de Sociale dienst geweest in het centrum van Paramaribo. Het is echt ongelofelijk hoe ze hier in Suriname dingen moeten regelen. Ze hebben geen typmachines laat staan computers, alles wordt met de hand geschreven. De benodigdheden zoals pennen en papier schaffen de ambtenaren negen van de tien keer zelf aan, omdat ze niet genoeg geld krijgen van de overheid. Een ambtenaar heeft ons uitgelegd hoe het werkt met de financiële bijstand en hoe het werkt met een dokterskaart. Mensen die geen verzekering hebben bij een zorgverzekeraar komen in aanmerking voor een dokterskaart. Er bestaan verschillende kleuren dokterskaarten en dan moet je bij een dokters- of ziekenhuisbezoek zelf nog een kleine financiële bijdrage betalen. In eerste instantie zouden we vandaag ook nog naar het bureau voor Alcohol en Drugs, maar we hebben met Simon overlegt dat we dit volgende week doen. We gaan daar een afspraak maken, zodat we daar een rondleiding kunnen krijgen. Onder het bureau van Alcohol en Drugs valt ook de psychiatrische afdeling en dat lijkt ons erg interessant.

Donderdag hadden we een dag vrij en zijn we lekker gaan fietsen. Het is best wel wennen om zo door een drukke stad te fietsen en dan ook nog aan de linkerkant.

Vrijdag zijn we weer aan het werk gegaan. De afspraak van donderdag was niet doorgegaan en daarom hadden we vandaag een afspraak met een cliënt van buiten Paramaribo. We moesten van Eline om 12 uur aanwezig zijn, dus we konden nog even lekker uitslapen. We zijn vandaag op de fiets gegaan. Het is een dik half uur fietsen naar kantoor, maar dat komt ook door het drukke verkeer in de stad, precies waar wij langs moeten. We waren er rond 10 voor 12 en Eline was nog druk bezig met les geven, dus we hebben eerst nog even wat gedronken en gekletst met overige cliënten. Het was vandaag de bedoeling dat de cliënt Santa, gebracht zou worden naar kantoor, maar dit was uiteindelijk niet mogelijk. We gingen daarom naar haar toe. Ik vond dat persoonlijk helemaal niet erg, aangezien ik zoveel mogelijk wil zien van het land en dit was een mooie kans om kennis te maken met het platteland net buiten Paramaribo. We werden opgehaald door Kees en Nel Visser. Zij hebben hier Stichting de Lichtboei. Ze verzorgen kinderopvang en hebben zelf ook een peuterschool. Na een half uurtje rijden kwamen we aan bij hun huis. Dat ligt erg afgelegen. Ik snap niet zo goed wat je daar als Nederlanders moet, maar het zag er wel goed uit, dus dat scheelde. Toen we aankwamen, ging de peuterschool net uit, dus we hebben alle kleine koppies nog kunnen zien. Echt te schattig. Eenmaal binnen gingen we even wat drinken, terwijl Kees Santa zou gaan ophalen. Nou ze was dus pleitte. Nergens te bekennen. Ze is marihuana verslaafd en heeft al drie kinderen en is nu zwanger van de vierde. Ze is momenteel bezig haar kinderen te verwaarlozen. Ze heeft ze al twee weken niet meer naar school gebracht en ze gaat er zelf ook steeds slechter uit zien. Het was wel jammer dat ze voor ons onvindbaar was, want we hadden goede hoop om haar eventueel vandaag op te kunnen nemen. Na een gesprek met Kees en Nel, samen met Eline, hebben we ook wel duidelijk gemaakt aan hen dat een opname alleen zin heeft wanneer iemand gemotiveerd is en dat is ze duidelijk niet. Ze wil zelf niet opgenomen worden. Dan heeft het ook weinig zin. Sommige mensen willen duidelijk niet geholpen worden. Dat was voor Kees en Nel best lastig. Zij zijn super gelovig en bidden echt ontzettend vaak om God om hulp te vragen. Uiteindelijk was het dus een teleurstelling dat we haar niet konden vinden, maar we hebben de deur open gehouden. Mocht ze zich bedenken dan is ze altijd welkom. We hebben nog gegeten bij Kees en Nel en daarna zijn we vertrokken richting stad. Dan is het toch wel weer lekker thuiskomen!

Voor zover de update van deze week! We hebben nog geen planning voor volgende week, dat komt waarschijnlijk een dezer dagen. In ieder geval, we gaan maandag weer flink aan de slag!

Iedereen een heel fijn weekend nog gewenst!

Veel liefs aan familie en vrienden!

Dikke kus, Marloes en Kim